Heist-op-den-Berg - Het mini-bedrijfje Sountific van negen leerlingen van het zesde jaar van het Atheneum Hof van Riemen, organiseerde zaterdag een concertdiner. Paul Michiels (62) van Soulsister trad er op als begeleider van zijn dochter Maxine (17), die haar eerste publiek optreden verzorgde,  en zong zelf akoestisch de Soulsisterhits en enkele oude rocknummers.

Tijdens de sound-check geeft de vader zijn dochter nuttige tips: “Beter articuleren. Je mond open doen. Goed ademen”. Hij knikt goedkeurend. “Dat komt voor mekaar. “Love me tender” niet zo snel. Je hebt tijd. Je moet je voor niemand haasten. Als je het traag zingt breken ze het kot af straks”. Maxine doet ook voorstellen: “Zouden wij het zo niet doen papa?”. “Dat is goed” zegt Paul en tegen ons “dat is show”.
Wij spraken met Paul en zijn debuterende dochter.

Vraag: Maxine, hoe is jullie minionderneming tot dit concertdiner gekomen?
MM:Wij zijn op 1 september 2010 met onze onderneming begonnen. We kozen als hoofdthema voor onze onderneming voor “muziek”. Eind november bereikten we, na talloze brainstorms, een uniek concept: het concertdiner zou hét evenement van het jaar worden. Een sfeervol diner, gecombineerd met muzikaal optreden van verschillende artiesten.

Vr: Welke artiesten werden gestrikt?
MM: Het was logisch dat ik mijn papa, Paul Michiels, voorstelde. Het was logisch dat we hem vroegen. Hij brengt een akoestische greep brengt uit zijn breed oeuvre, zowel rustige, stijlvolle songs als enkele bekende hits passeren de revue. We hadden een artiest nodig die veel volk lokte. Ook enkele muzikanten van de Heistse muziekacademie treden er op: Gitty Schellens en Veronique Peeters op altsax, Linn Heivers op piano en ikzelf breng ook een drietal gekende hits.

Vr: Wat is jou functie in de mini-onderneming?
MM:Ik ben communicatiecoördinator van Sountific. Wij hebben het schoolrestaurant helemaal omgetoverd tot een sfeervolle zaal en zorgden zelf voor decoratie, inkleding en verlichting.
Nostalgie is sterker dan verwacht

Vr: Paul, was je vrij voor dit concertdiner?
PM: Ik doe het natuurlijk voor ons Maxine. Toen ze mij vroeg was ik nog vrij. Ik heb mijn manager dan gevraagd om voor deze dag niets meer aan te nemen.

 
Vr: Jij bent nu twaalf jaar weg uit Heist-op-den-Berg. Wat doet het naar Heist komen?
PM: Naar Heist komen is altijd iets speciaals. Ik doe het altijd met veel plezier. Ik woon hier al 12 jaar niet meer maar het is en blijft mijn “heimat”. Als je naar Heist komt en je ziet van ver de toren op de berg staan, dan begint het te werken. Dan rijd ik voorbij de huizen waar ik met mijn vader kwam op de melktoer. De mensen die er toen woonden zijn waarschijnlijk bijna allemaal dood. Wie woont hier nu, vraag ik me dan af? In de Spoorwegstraat ben ik geboren. Enkele jaren later zijn we in café ‘t Pleintje ingetrokken. Ik ben een geboren en getogen Heistenaar. Dit was allemaal vroeger mijn territorium. Het is een ongelofelijke nostalgie. Sterker dan ik verwacht had.
In Heist optreden is altijd voor volle zalen. Onlangs gaf ik met Jan Leyers hier twee concerten in de nieuwe podiumzaal van het cultuurcentrum, tweemaal voor 700 man. Het doet toch altijd iets. Het waren geweldige avonden in die prachtige nieuwe zaal, een pareltje.
Eind van het jaar sta ik voor het vijfde jaar in ’t Paviljoen voor een concert-diner. Ook altijd volle bak. Het restaurant zit dan vol mensen die ik allemaal ken.

Vr: Paul, je hebt hier ook school gelopen?
PM: Inderdaad. Op de plaats waar wij nu zitten waren vroeger vier klaslokalen. En exact op deze plaats ben ik nog buiten gevlogen van de leraar geschiedenis. Ik had een werk of zo niet gemaakt en die man gaf mij tien bladzijden overschrijven uit mijn geschiedenisboek. Ik weigerde dat te doen. Daarop heeft hij mij een heel jaar voor zijn lessen buiten gezet. Maar op’t eind van het jaar was ik er toch door. Op het eind van het jaar had ik het wel gezien. “Ik stop, ik ga niet meer naar school, ik ga muziek spelen” zegde ik en was weg.  Ik was wel een rebel toen, ik zegde mijn gedacht.

Vr: Hoe vind je Maxine als zangeres en gitariste?
PM: Tot voor drie maand wist ik nog van niets. Tot ze mij zei dat ze sinds kerstmis ook gitaar aan’t spelen was, op aanraden van haar oudste broer Roel. Ze oefent nu elke dag. Als ik iets zeg begrijpt ze mij, dat zie je. Ze volgt het ook op. Zij doet dat heel goed. Het is uitzonderlijk, vrouwen die zichzelf begeleiden. Dat is dus fantastisch. Ik heb de indruk dat er genen van mij aanwezig zijn.
MM (komt tussen): Jij staat al veertig jaar op een podium.
PM (verbetert haar):Meer dan 40 jaar!
Ons Maxine dat is ongelofelijk. Weet je dat ze al sinds haar tiende paard rijdt en les geeft in een manège in Voortkapel. Zij is ook kampioen in barrel-racen. Ze heeft al een beet in haar schouder gehad van een paard. Zij is Belgisch kampioen en vice Europees kampioen. Een straffe madam.

“zenuwachtig zijn dat is tijdverlies”, vader Paul Michiels.

Vr: Maxine, je zingt en speelt hier vandaag allemaal hits van jaren terug: Venus van Schocking Blue, These boots are made for walking van Nancy Sinatra, I’ve got a friend en een stukje van “Love me tender”.
MM: Ik ben thuis opgegroeid met deze muziek en ik stelde vast dat de muziek van toen veel beter is dan wat ze tegenwoordig maken. Vandaar die keuze. These boots are made for walking, dat is iets voor jou, zei ons mama.

Vr: Is dit je eerste optreden?
MM: Eigenlijk wel. Ik heb nog wel eens iets gezongen op een proclamatie in school, maar dit is het eerste optreden voor een publiek. Ik ben wel zenuwachtig.

PM: Je moet niet zenuwachtig zijn. Alles loopt wel vlot. Zenuwachtig zijn dat is tijdverlies.

Vr: En hoe zit het met de muziek bij de andere kinderen?
PM: Mijn kinderen horen mij spelen en zingen van kleinsaf. Ik heb nooit iemand gedwongen. Een paar hebben muziekacademie gevolgd.
Roel speelt piano en gitaar. Praktisch zo goed als ik.
Onze Lenn is klankingenieur. Hij studeerde in Rotterdam. Hij heeft al platen opgenomen met Bart Peeters en de Kreuners.
Liza, die nu in Kreta woont, heeft ook gezongen in haar apenjaren en een plaatje opgenomen.
Onze Lode speelt heel goed piano maar, juist zoals ik, heeft hij geen geduld. Het moet allemaal juist zijn.
(Paul luistert aandachtig naar zijn musicerende dochter. Je ziet en hoort dat hij fier is op zijn kinderen. Roel en Lenn steken een helpend handje toe met de klank en techniek).

Vr: Paul, wat zijn de plannen nog voor dit jaar?
PM: In de zomer doe ik alle parkfestivals met mijn eigen band “Paul Michiels live”. Met Soulsister spelen we op Suikerrock voor een eenmalig concert met na ons Tom Jones, die “Changes” van ons opnam. Dat wordt leuk. In het najaar, vanaf 30 september tot kerstmis, spelen we met Soulsister dertig concerten. En volgend jaar plannen we optredens met Philip Catherine.
(Tijdens het diner concert zingt hij alle Soulsisterhits en aantal ouwe rocknummers zoals Peggy Sue van Buddy Holly, I’m a believer en Somewere over the rainbow. Als Maxine op het podium stapt zijn de zenuwen weg. “Dat heeft ze van mij”, zegt de papa. Achteraf wordt met de familie verbroederd en in de late uurtjes trekt de bende naar “’t Pleintje”, de café waar zij achter de tapkraan stonden).

Vr: Maxine, wil je graag verder gaan in de paardensport en/of in de muziek?
MM: In beiden, maar in de paardensport zit geen professionele toekomst. Misschien wel in de muziek. Ik hoop het. Ik doe het graag.  

Paul, Maxine, bedankt.(PA)